voeding Coaching Levert Resultaten – Op Lange Termijn
Om te zorgen dat coaching resultaten oplevert, is het noodzakelijk dat de gecoachte al het huiswerk doet dat coaching met zich meebrengt. Het is niet de verantwoordelijkheid van de coach om alle antwoorden te weten. De medewerker al het huiswerk laten doen is de manier om de coaching-ervaring te vergemakkelijken, omdat het de verantwoordelijkheid van het vergemakkelijken van de coaching-ervaring recht op de schouders van de coachee legt. Dit proces kan de coachee ook helpen bij het verwerven van de vaardigheden waarmee hij steeds dichter bij zijn doel(en) kan komen.
Coaching is geen zeer formeel gestructureerd proces, maar wordt in plaats daarvan gevoerd als een gesprek tussen de cliënt en de coach, of tussen de coach en de coachee en elke andere potentiële deelnemer. In dat gesprek zullen er vaak onderwerpen ter sprake komen tussen de coach en de coachee. Sommige antwoorden kunnen iets zijn dat de coachee zelf voorstelt, andere kunnen uit zichzelf opkomen. De coach, in zijn/haar rol en met de agenda en middelen van de coachee, zal niet akkoord gaan met de antwoorden, noch ze verwerpen.
Hier is een voorbeeld.
Bob werkt er al tien jaar en begint nu het gevoel te krijgen dat de baan hem ontglipt. Hij begint zich in die rol opgesloten te voelen, net als zijn capaciteiten. Hij begint te beseffen dat het bedrijf niet is waar hij echt wil zijn en begint te beseffen dat zijn bijdragen door het bedrijf niet op prijs worden gesteld. Het gevoel in dit specifieke geval is er een van ontevredenheid en woede.
Op dit moment is de coachee zeer, zeer gemotiveerd om iets aan dat gevoel te doen. Hij weet dat het potentieel in deze instelling voor hem om zich op een andere manier uit te drukken, groter is dan hij in zichzelf heeft voorzien. Hij is hongerig naar een verschuiving in paradigma. Hij begrijpt goed dat het zijn uitgesproken passie is, gecombineerd met de zalving van het Nationaal Bestuur, die hem naar een bepaalde plaats heeft gebracht waar hij zich nu bevindt. Hij kijkt naar andere coachees die op weg lijken te zijn naar dezelfde plek en vraagt zich af of zij nu misschien in staat zijn om zo’n extra bijdrage te leveren aan de ‘volgende’ generatie in het beroep.
Toen ik begon als ‘coach’, dacht ik dat het concept van coaching een zeer jonge benadering was van het gebied van organisatieontwikkeling en managementtraining. Ik denk dat ik, achteraf gezien, gewoon verwend was. Ik was nog nooit naar een coachingschool geweest, had nog nooit een ‘coach’ gehad en had nog nooit een mentor of een raadgever gehad die mij te hulp schoot. Ik herinner me de dag dat ik voor het bedrijf begon te werken nog alsof het gisteren was. Dat ik extreem nerveus was en vreesde dat mijn eerste loopbaanervaring zo verschrikkelijk zou zijn als ik dacht, was naast mij.
Toen ik naar mijn coachee keek, op de eerste dag van de oriëntatie met een begeleider, zag ik hem ook denken. Hij was een beetje vriendelijk en een beetje vragend. Ik mijmerde dat mijn loopbaanervaring en het voorbereiden van hem mijn capaciteiten te boven zijn gegaan en dat ik nu een minnetje heb dat mijn culturele mijlpaal passeert.
Wat heb ik gezegd? Ik ging ervan uit dat door mijn ‘coachee 1992’ vaak genoeg te zeggen, ik dat goed zou zeggen en klaar zou zijn. Hé, meer accentspraak is niet nodig, dacht ik. Zie het als een verbale routekaart en zo weet ik waar ik heen ga en weet ik wat het juiste vervolg is voor mijn cliënt.
Ik hield mezelf voor dat dit het belangrijkste deel van het gesprek was, omdat hij erin slaagde over te steken en op zijn beurt die onzekerheid en opgetogenheid op zijn manager over te brengen. In gedachten zei ik tegen hem: ‘en voor het geval dat dat niet helemaal je bedoeling was, omdat je misschien niet begrijpt wat het doel van dit gesprek is, dan kun je op een ander moment besluiten dat deze persoon met wie je praat niet beveiligd hoeft te worden voor het doel van deze coachingsessie.’ Ik voelde een vreemd gevoel van opluchting.
Zijn manager kwam binnen en ik legde een potentieel scenario voor, namelijk zijn managers aan hem en in reactie daarop, zijn manager, dus, aan de rest van zijn managers. Ik zei dat hij op het gebied van marketing en reclame vóór die tijd op zoek had kunnen gaan naar andere professionals die zijn bedrijf van dienst konden zijn en dat zijn manager de best mogelijke oplossingen voor elk van deze problemen had kunnen vinden.
Bovendien zei ik tegen de manager dat de basis van de “kernprocessen” van het bedrijf toekomstegging op de evoluerende kansel van het bedrijf kon voorkomen en verhinderen. Ik zei dat ze origineel waren. Ik voegde eraan toe dat al deze kritische processen geen innovatie waren, niet voldeden aan de normen van een financieel evaluatief humanistisch bedrijf. Ik voegde eraan toe dat ze duidelijk altijd moesten worden uitgesteld totdat je er zeker van was dat dit echt bedrijfskritisch gedreven was.
lees meer: